Edworthy Falls bij Elbow lake

Omdat ik sinds eind April een blessure heb in de heup regio heb ik weinig kunnen hiken. Na een paar keer bij de massage therapist te zijn geweest knapte het maar niet op. Het is een spieren kwestie. Dus eindelijk naar de fysio gegaan en begonnen met oefeningen. Toen bleek dat ik een zwakke rechterkant heb van heup naar been. Ik was flabbergasted! Hoe kan zoiets nu gebeuren? Ik dacht overbelasting, tja dat was ook maar door de zwakte heeft die spier alles op zich genomen. Dit was een hike om te proberen of ik 9 km kon lopen met 300 meter op, zonder pijn. En wat belangrijker was, de pijn naderhand de volgende dag.

Zaterdag 3 augustus: Barbara, Joanne en Bill gingen mee. Ik reed ons naar Kananaskis over de Highwood pas naar het begin van de hike. Het was al vol met de auto's toen we aankwamen en we moesten langs de weg parkeren. Het weer was prachtig. De route begon gelijk omhoog de 200 meter die we moeten stijgen om bij Elbow Lake te komen. Daar kun je ook kamperen. Was ook een idee voor dit jaar. Maar die heup gooit alles in het roet.

We zagen ruiters voorbij komen, die kunnen een goede lange tocht maken daar. Ondanks dat het parkeerterrein vol was, was het niet heel erg druk met de mensen op de route. Nu kun je vele kanten op als je eenmaal boven bent. Vaders met jonge kinderen klommen ook omhoog om daar te kamperen. Zo leuk!

Rond het meer hing nog een mistique lucht, vele vissen zagen we zwemmen in het heldere water. Aantal vissers langs de kant, maar het bleek toch moeilijk om ze te vangen. langs het meer gelopen en rechtdoor het pad gevolgd verder de bergen in. Het was een makkelijk pad, goed voor mijn heup! We hoorden al dat de waterval ergens links af was en dat het alleen was aangegeven met een steen. Dus goed opletten! Nou inderdaad als je lekker aan de klets was ( zoals een familie deed) loop je zo de aanwijzing voorbij! Gelukkig vroeg ik de wandelaars waar ze naar toe gingen: " naar de waterval". Dus ik vertelde hen gelijk dat ze hier afmoesten slaan haha.

Het steile klimmetje omlaag naar de voet van de waterval was best een uitdaging. Maar toch gelukt! Rustig aan liepen we weer terug naar de mooie weides waar er mooie rotsen lagen om op te zitten voor lunch. We genoten van het uitzicht de zachte wind en de stilte.

De weg terug was een eitje, het afdalen was voor Bar een uitdaging met haar knieen.

Terug in de auto belde Bill Mark, zodat hij een reservering kon maken bij een restaurant op het terras, waar het niet toen we aankwamen het met bakken uit de hemel kwam! Binnend konden we ook zitten bij de brewery!

Het was een geslaagde dag. Helemaal omdat ik de test goed heb doorstaan en tegen de meiden had gezegd dat Elk Lake Hut een feit is!