Lake O 'Hara en Elizabeth Parker Hut

Wat een avontuur was dat! Ik had Bar gevraagd of ze mee wilde naar deze hut. Normaal rijdt er een bus gedurende het seizoen, maar dat is een loting system en wij waren niet ingeloot. Ook niet ingeloot voor de hut of back country kamperen. Dus de enige oplossing was buiten het seizoen de hut boeken en er naartoe lopen. Helaas kon Joanne niet en de andere dagen moest ik werken, dus Bar gevraagd en die zei gelijk” Ja”. Gelijk geboekt natuurlijk want de plekken gaan snel.

Toen later in de week werd ik een beetje bezorgd. Want in de zomer is er stromend drink water bij de hut, de Lodge verder op is dan open, zo ook de kiosk. Nu zijn we nog in het winter seizoen: Lodge en kiosk zijn dicht, geen stromend water ( en geen bus). Dat is nog niet echt een problem, maar de beren worden wakker en we lopen maar met ons twee, Barbara heeft nog nooit met rugzak vol gelopen en heeft slechte knieen. Daar boven op het idee” we zijn niet bereikbaar”. 

Twee weken later: Ik mocht de sateliet telefoon van Joanne lenen. Dat was alvast een geruststelling. Ook heb ik bij de buitensport winkel een system gekocht om water te zuiveren naar drinkwater. Dat is zo een zelfde system die we van mijn college hadden geleend. Nieuwe beren spray had ik al gekocht op de berendag.

De week voordat we gingen las ik berichtjes op FB dat er nog enorm veel sneeuw lag en je niet eens bij het meer kon komen want de sneeuw is nog tot je middel diep. Het zou het niet waard zijn om te gaan. Alles in consederatie genomen en we besloten om toch te gaan. Het was ons avontuur en we konden  op elk moment besluiten terug te gaan. De voorspelling was 1 dag slecht weer, de dag dat we gingen.

Bar kwam om 9.30 bij mij en ik reed ons naar Yoho National Park in BC, net voorbij Lake Louise zeg maar. Bij de bus stop en parkeerplaats van Lake O'Hara parkeerden we de auto en gingen we op pad. Het was nog even voor Barbara uitzoeken wat ze meenam. Ja hahaha, nog op dat moment! Ze had veel ste veel mee. Ze moest het zelf dragen! Mijn rugzak was een stuk lichter dan de back country trip vorig jaar. Maar nog steeds best zwaar. Beren spray aan de riem, de Garmin sateliet telefoon op de schouder, fluitje in bereik en mijn platypus slangetje in de buurt. De route naar de hut was 11.8 km op een fire road, dat half met asfalt was. Ik was blij dat ik mij fexibele schoenen aan had en niet mijn stugge bergschoenen, ondanks dat toch nog een blaar onder mijn voet???

Het begin punt

De eerste kilometer zat erop

Regen, sneeuw en hagel onderweg.

De weg was zonder sneeuw en hoe meer we omhoog gingen hoe meer sneeuw er aan de kanten lag. Het was best een klim voor ons. Bij iedere kilometer was er een bordje aan de boom. Dus 1 km, 2 km etc, we keken steeds naar uit! Halverwege bij 5 km was een ruimte met picknick bankjes aan de kant waar de bussen konden keren in de zomer. We hadden al regen en hagel gehad, nu in de natte sneeuw aten we onze lunch. Niet bewegen betekende dat je snel koud werd, ondanks alles aan. Dus korte stop en weer verder. Nu kwam het meeste stijgen in de laatste paar km. 

Ik had vaak mijn eigen pas en wachtte dan even verder op op Barbara. We verzonnen rijmpjes op de nummers: It was a long wait for number eight, It would be so fine to see number nine, but number ten gives us zen! 

Onderweg reden er 2 busjes van de lodge heen en weer en een vrachtwagen met een generator achterop voor waarschijnlijk de lodge. We probeerden te liften maar we kregen alleen een vriendelijke zwaai. Dat zou ook nog eens cheaten zijn hahaha. We liepen langs de kampeerplaats die nog helemaal vol lag met ongeveer een meter sneeuw diep! 

Die bus reed er niet voor ons

De laatste meters naar de hut door de sneeuw

Verderop eindelijk de route door het bos naar de hut. Dat was nog 800 meter. We zagen een grote groep ons tegemoed komen. Zonder spikes… Ze verbleven ook in de hut met 11 man in het aparte hutje. Bar en ik liepen voorzichtig omhoog, want de sneeuw was zacht en je moest op de harde midden stukken blijven lopen ander zakte je gelijk tot aan je knie weg. 

Bar deed haar spikes aan, ik liep rustig door. Het was prachtig daar, een wijde beek stroomde door het bos heen. Zo nu en dan weer eens "RoepieRoepie" geroepen of "Koeoewiekoewiekoewie". Beter de beren laten weten dat wij eraan kwamen! Daar zagen we dan de hut! Yes, we did it! 

In de verte zie je de hut liggen

Links de hut met keuekn en rechts de hut waar de groep in huisde

Er waren nog een Canadees stel en een Duitse dame in de hut waar wij verbleven, de grote groep was in de andere. Later kwamen er nog 2 Duitse jongens aan. Onze hut had de keuken eraan vast de andere hut was alleen om te slapen met ook een houtkachel erbij. We werden hartelijk ontvangen, we hadden er total met alle stops 5 uur over gedaan!!!! Ik verzond een bericht naar Joanne en Mark, dat we veilig waren aangekomen en deed de ontvanger uit.

De houtkachel was aan en de stammetjes gingen snel. In de keuken stonden emmers met water wat schoon was en ook pannen met een sein “gekookt” en eentje met een verdrietig gezicht, dat was nog niet gekookt dus. Er werd sneeuw van buiten gehaald, dat werd gekookt en gebruikt als schoon water. Wij kookten dat nogmaals voordat we het dronken of gebruikte voor het eten. Eerst vocht aan vullen. Ik dronk wel 4 koppen thee met nootjes erbij. Het heeft de hele avond gesneeuwd en eindelijk zagen we ook net voordat het donker werd, blauwe lucht! De outhouse was dichtbij en je moest een trap op. Zag er allemaal netjes uit. Wel stinken daar, de vaten waar alle uitwerpselen in opgevangen werden,  waren bijna vol. We moesten die wisselen, maar er waren geen lege tonnen meer. Dus dat zouden we melden als we weer bereik hadden.

De keuken en verder door de tafels en bunkbeds

Ons plekje in de kastjes. Bar maakt thee.

Bij komen van de trip. Achter mij de bedden die hele wijde matrassen hadden, Best fijn.

Mogelijkheid om natte kleding te drogen

Ook lekker warm bij de houtkachel.

Opslag van schoon water

Mooi die is klaar!

Deze nog niet

Ons eten voor de eerste avond.

Lekkere Taco’s gegeten van een vriesgedroogde prutje uit een zak wat je met water moest aanmaken. Het smaakte best aardig. Bar wilde haar droogvoer ook open dat smaakte goed maar was nog te knapperig. Ze had het niet goed gemengd. Dit was pasta Alfredo met kip.  We lagen rond 22 uur op bed.

Blauwe lucht, het klaarde op. Rechts onze hut

De kachel nog aan, schoenen die moeten drogen en sneeuw mag smelten!

De volgende dag werd ik vroeg wakker. Ik slaap tegenwoordig niet meer zo goed met met mijn ongemakkelijke pijntjes. Maar ach, dan heb je een lange dag! De Duitse dame probeerde de kachel aan te krijgen maar het vuur wilde niet echt doorzetten. Toen stonden de twee Duitse jongens op en die hielpen het vuur aan te maken. Ze fabriceerden ook nog een "start pakket" voor ons voor morgen, zo aardig! Iedereen die in de hut aanwezig was vertrok die morgen. Dus Bar en ik bleven achter. We ruimde de hut op en maakte wat dingen schoon. Daarna zijn we op pad gegaan naar Lake O’Hara. De zon kwam door, maar toch nog maar 4 graden en ‘s nachts vroor het nog. Water uit het meer gehaald om te zuiveren met mijn system. Het water zag er zo helder uit!

De Duitse dame die arts was en nu 3 maanden vrij om te reizen.

Onze hut maatjes die de volgende dag vertrokken.

We konden een gedeelte langs het meer lopen, het was prachtig. En bijzonder fijn dat er geen horden toeristen waren; allen wij twee! We ontmoette nog een stel bij de lodge en zij vertelden dat ze aan het kamperen waren!!! Brrrrr. De Lodge zag er mooi uit maar wat nog leuker was waren de kleine cabins aan het meer. Die kon je ook huren en hoorden bij de lodge. Als je daar logeert dan zit al het eten erbij.

Op weg naar Lake O'Hara

Het meer nog half bevroren

mooie plaatjes

Nog een panorama view

Just us, genieten!

Woehee!

De lodge cabins langs het meer

Kijk eens hoe diep....

Terug gekomen bij de hut was er nog niemand, we begrepen dat wij de enigen waren voor de nacht. We hakten al het hout op, voor ons en de volgende personen. Ook zorgden we ervoor dat er voldoende schoon water was.

Ik schreef ook op wat er was gebeurd die dag.

We speelden Yahtzee en aten nog een zakje gevriesdroogde eten. Maar we hadden ook lekkere snacks, zoals Baby bell kaasjes, beef jerkey, chocolade en nootjes. Bar maakte het vuur aan zodat we er weer warmpjes bij zaten.

Tjakka! het was heel makkelijk hout om te hakken. Het ging mij goed af! Onder het outhouse.

Alle houtjes naar binnen

Ons zuiveringssysteem

De volgende ochtend maakte ik een Spaanse omelet van mijn 'zakje'. Het was echt lekker en vulde goed voor de weg terug. We pakten alles in de rugzak, ook het vuilnis moest mee. De hut afgesloten en om half 11 liepen we terug. Het was gewoon warm met de zon op ons gezicht! We kwamen een aantal dagjes mensen tegen die even op en neer liepen om het meer te zien! Wij waren zo aan het praten dat we gewoon een aantal nummers vergaten en inene waren we bij 7 kilometer! Naar beneden gaat ook sneller, maar mijn voeten en heupen deden zeer. Bar deed het rustig aan voor haar knieen. Beetje zingen tussendoor dat hield de moed er in!

Hut weer op slot

Daar gaan we!

Nog een laatste blik op de hut.

Aan het einde van de trail ontmoetten we een groep hikers die naar de hut gingen. Voor hun was het de derde keer, elk jaar dit weekend. We brachten hen up to date en vermelden ook dat de outhouse tonnen vol zaten en er geen lege meer waren. Ook het hout was op, behalve dan alles wat binnen lag. Ik vertelde hen dat ik de organisatie zou bellen zodra ik weer connectie had met mijn normale telefoon. Toen eindelijk zagen we het begin van de weg en de parkeerplaats! Jaaa, we hebben het weer gedaan! Gelijk die zware backpack van de rug! Het voelde gelijk zo licht! Via de sateliet telefoon liet ik Joanne en mark weten dat alles goed was gegaan.

Nog veel te gaan

We were glad to see number three!

Ja de start van de trail!

We did it!

In Lake Louise belde ik de organisatie en ze zouden de volgende dag voor alles zorgen. Volgende week is er groot onderhoud, maar ja dat is niet nu.

Ik tekste Mark dat we eraan kwamen. Hij had eten voor ons klaar! Wat was da teen goed avontuur. Maar mijn lijf voelde aan als breekie breekie. Over 10 dagen gaan we naar een andere hut en gaat Jo ook mee!