Met de meiden ben ik een weekendje naar Invermere gegaan. Eerst zou ik niet meegaan, want ik kon geen vakantie krijgen. Maar uiteindelijk met swaps van shifts kon ik toch mee. Dat resulteerde wel dat ik met Joanne een groot king sized bed ging delen. Dat was okay, ondanks dat Joanne behoorlijk kan snurken!
Sherry had alles geboekt en was de spil van het stel. Zij werkt op de brandwonden afdeling als secretaresse, Joanne werkte daar vroeger ook als RN. Andrea werkt ook op dezelfde afdeling als RN en bracht haar zus Kristina mee. Ik ken Sherry en Andrea via Joanne's party's.
Jo, Sherry en ik reden samen en maakten een stop net over de grens in BC om de Paint pots te zien en langs de rivier naar de Marble canyon te lopen. Mijn heup is niet vriendelijk voor mij dus ik kan niet lang lopen of te veel stijgen. Na de trip naar de hut en de lange drukke shifts is het weer slechter geworden, helaas.
Over de rivier naar de paint pots. Mark en ik waren er ooit eens met Mara in de zomer.
Goed weer om te hiken.
Deze boardwalk was er destijds niet. Maart en wij kregen oranje poten en schoenen wat best lastig af te wassen was. ( Paint.... jaja) Maar nu schone schoenen!
Er waren diverse poeltjes zoals deze.
Maar ook kleine stroompjes. We besloten met een lus om dit gebied te lopen en langs de rivier naar Marble Canyon. Je kunt ook gewoon met de auto naar de canyon rijden....
Stroomde best hard. Het was niet druk op dit pad. Ik denk dat de meeste gewoon een stop met de auto deden.
Het terrein is niet altijd vlak. De stokken helpen mij met de belasting.
Door mooie gekleurde veldjes. Ik pas er mooi tussen met mijn paars/roze shirt!
Bij de Canyon aangekomen, vele toeristen op de been.
Het water heeft al veel diepte in de canyon gemaakt. Het stroomde best snel.
Bizarre plek van gesteente, allemaal dunne laagjes op elkaar.
Joehoe! Het einde van de Canyon en nu opzoek naar een plekje om te lunchen. Joanne wist dat er ergens "rode" stoelen waren. Die vonden we ook maar bezet helaas.Dus een andere plek gevonden om even te zitten. Daarna volgende we de weg terug langs de rivier naar de auto. Toch 9 km gelopen en 130 meter op en neer.
We reden verder via Radium naar Invermere. Daar eerst boodschappen gedaan en toen naar ons appartement gereden. We zagen dat er hier en daar wat bomen omlagen. Het bleek dat de avond ervoor een enorme storm over het dorp had getrokken. In Calgary waren er hagelstenen als golfballen uit de stormwolk gevallen die een hele wijk aan huizen en auto's had vernield. Hier was de stroom uitgeweest.
Gewoon met wortel en al uit de grond getrokken door de wind. Dit was aan het meer en het strandje.
Heerlijk appartement met 3 slaapkamers en badkamers. Ruim opgezet. Wij waren de eerste die aangekomen waren. Dus we settelden ons in en gingen weg voor een klein hapje eten.
Uitzicht op de pool en twee hot tubs. Dat was voor dit complex.
De andere dames waren uiteindelijk ook gearriveerd en we hadden voor ons een charcuterie bord gemaakt. Yummie! Heerlijk gekletst en daarna een kaartspel gespeeld " Cards against humanity". We speelden eigenlijk elke avond tot diep in de nacht. De meiden hadden extra sets met andere onderwerpen en een spel wat meer op kaarten leek: "5 Crowns". Maar ook mij geliefde spel" Mexican train".
Na een uitgebreide ontbijt gingen Jo, Sherry en ik een korte hike doen naar de Hoodoo"s
Het was een korte wandeling omhoog en ineens stond je er boven op.
Zie hoe klein je bent als mens! Wel gaaf hoor.
We reden nog rond om te kijken of er mini golf open was. Maar alles was nog onder de takken, bladeren en bomen van de storm. Jammer.
Leuke sculpture bij het meer.
Ik had even "Me-time" bij het zwembad. Ik hoefde er niet zo nodig in. Andrea dacht het zelfde!
Maar deze meiden wel! Brr, ik ben wel in de hot tub gegaan, Dat was echt een uitkomst voor mij heup/bil. Ik had alweer veel te veel gedaan....
We waren nog een avond uiteten gegaan, maar de laatste avond thuis gebleven want er was nog zoveel over!
Omdat het zo ontzettend waaide de volgende dag, zijn we naar Lilian Lake uitgeweken, richting Panorama. Dit meer ligt een beetje verscholen tussen de bomen. Het was een goede beslissing ondanks de vele wespen. De meiden hadden hun boards meegenomen. Eerst gingen Joanne en Kristina, daarna wisselden we af en ging ik met Sherry.
Sherry heeft haar eigen board en die is stukken stabieler, grote en wijder dan de board van Kristina die ik mocht gebruiken. Nou met mijn instabiele heup, was ik geen ster op dat ding!
Dus na een kort rondje gaf ik het terug aan Kristine en zij peddelde nog een heel eind met Sherry.
Ik bleef achter met Joanne, we namen alle twee een plons in het water. Jo heeft een speciaal hoesje voor haar telefoon, zodat ze het mee in het water kan nemen. Maar deze foto is niet hlemaal gelukt hahaha.
We lieten het appartement schoon achter en ieder ging zijn eigen weg. Jo, Sherry en ik wilden nog een korte wandeling doen, maar het regende pijpestelen. Dat kwam voor mij wel goed uit. Rust voor de Piriformis spier! Maar toen we terug waren in Alberta klaarde het ietsje op en stopte het met hard regenen. De meiden wilden Boom lake doen. Ik wilde niet de party poeper zijn, dus ik ging mee. Had het beter niet kunnen doen achteraf.
Ik had deze trail eerder gelopen in de winter met spikes aan. Ik herinnerde mij dat het veel op en neer was en eindeloos voordat je bij het meer kwam. Inderdaad dat was ook zo! Hier en daar wat spetters op ons hoofd, ik met de stokken en achteraan. Je kunt niets bij het meer dat het bekijken en op een steen zitten.
Met een beetje blauwe lucht kwam de groen kleur van het water op. Toch weer mooi die uitzichten.
Even later kwam er een stel die achter de bosjes aan het lachen waren en in hun zwemkleren omhoog kwamen en een plons in het ijs koude water namen! bikkels!
De andere kant van het meer. Prachtig toch!
We reden na dit uitstapje door naar huis. Ik was helemaal op. Als je niet pijnvrij bent, kost het zo veel energie om niet sikkeneurig te zijn. De meiden gingen nog uit eten. Ik had daar geen puf meer voor, ik wilde een douche en niets doen.
Daarna is mijn spier alleen maar slechter geworden. Wat een terug val van de tijd voordat ik de hut tocht deed. Waardeloos. Ik zie gelukkig mijn fysio snel.
Add new comment