Omdat het goed was gegaan met mijn heup/bil spier was Elk Lake trip a go. Dit is de derde keer dat ik de hut heb geboekt en eindelijk gaan we dan! Jammer dat we niet 2 nachten konden verblijven want dat zou veel beter geweest zijn voor mijn blessure. Nu met volle bepakking heen en de volgende dag met een omweg terug. Barbara kwam naar mijn huis en ik haalde Joanne op om 9 uur in de morgen. De avond ervoor hadden we veel contact met hoe zwaar de rugzak was, terwijl we alleen de echt nodige dingen meehadden. Ook hadden we het eten verdeeld onder elkaar. Het weer was goed en we hadden er zin in!
Yeah! Eerste wild life, de mountain goats op de weg. Altijd op een specifieke plek in Kananaskis, zout likken.
Joanne met een Garmin tracer voor als er iets gebeurd, ieder beerspray en stokken en een volle rugzak! De trip startte in Peterlougheed/Kananaskis dicht bij het lower lake. Daar parkeerden we de auto en de trailhead was goed aangegeven. Gelijk omhoog!
Ready to go!
De trail was meestak goed aangegeven, maar wij volgend het ook via Gaia, kon je precies zien waar je was en hoe ver nog te gaan.
Door de bossen, open velden en de bergen en een fikse afdaling was de trail.
Onderweg zagen we dit.....verse beren poep. Dat maakte ons nog meer aan het roepen en zingen! We kwamen andere hikers tegen en die hadden de poep ook gezien maar gelukkig geen beer direct in zicht gezien. Het gras wat langs het pad was wat wij volgenden was ook plat gestapt... Dus wij waren op hoog alert!
Hier zijn we op de grens van Alberta en BC. Vele board walks, waarschijnlijk heel nat het meeste van het seizoen.
Prachtige uitzichten onder weg.
Gletcher gespot!
Joanne voor op. We zongen " Oh ho there she goes, She is a trail eater!" ( op het liedje " she is a men eater"). Joanne was de fitste van ons drie. Ondanks de zware rugzak!
Eindelijk een plek met een zit plaats haha. Heerlijk geluncht hier waar we al aan de afdlaing waren begonnen. Best steil naar beneden over boomstronken en gladde stukjes. Oppassen voor de knieen en de blessure. Bar kon het aan met haar knieen gelukkig. Halverwege de helling kwamen we een stel tegen met hengels. Dus ik vroeg waar ze naar toe gingen... Naar het meer natuurlijk! maar ja dat was niet de goede kant op; het meer was niet omhoog voor die mensen maar naar beneden en naar rechts! Hij vond het al raar dat ze er nog niet waren..... Domoren!
Ja, we hebben het gedaan! 9 km en 250 op en neer met de zware rugzak. Er was niemand bij de hut en ik had de combinatie voor het slot. Binnen alles koel en opgeruimd. We explorden de omgeving en de hut. Boven was het slaapgedeelte. Het was warm daar. Er lagen al vele slaapzakken, maar nog 4 plekken over. Drie normale en een hele smalle. Wij namen de normale plekken in en legden onze slaapzakken klaar.
Ik koos het hoekje, kon ik mijn been tegen aan laten leunen.
Sleeping quarters
Joanne nog haar spulletjes aan het uitpakken.
Bar al in relax mode!
Nadat we waren bijgetankt, liepen we naar lower en higher Elk Lake. Langs Lower Elk Lake was de campsite. Voor maar 5 dollar per nacht mocht je hier staan. maar wel first come first serve. Dus als je vanuit Alberta komt en er is geen plek....jammer!
Heerlijk die uitzichten.
Door dikbegroeide paden kwamen we bij het uitzicht punt uit naar het Upper Lake. Best sketchy met alle losse stenen, dus zijn we niet helemaal naar het einde gelopen. Veel geroepen om maar geen aanvaring met een groot beest te krijgen. Hahaha
Toen we terug bij de hut kwamen was het vol met mensen. Een groep hikers van 8 zaten aan tafel met de grootste lol met elkaar. Een groep uit Cocrane en bleek een van de dames mijn kapster te zijn! Wij maakten ook ons eten klaar.
Joanne had saus gemaakt, Ik had de spaghetti en salade, Bar had de kaas en vers gemaakte pesto! Helaas geen wijntje erbij, dat was anders nog een kilo extra bagage! we waren net klaar met eten en het alarm ging af voor te hoog koolmonoxide in de hut. Er is hier geen electra maar alles gaat op propaan, dus ook de lampen. Gewoon een kwestie van lampen uit, ramen, deuren openen en wachten totdat het alarm uit gaat. Joanne was een beetje angstig, maar we hadden dit ook in de eerste hut met Bar.
Iedereen buiten en langzaam werd het donker. Met hoofdlampjes aan hebben we de afwas gedaan toen alles weer veilig was om naar binnen te gaan. In eens hoorden we gegil buiten.... Twee mannen van de groep deden beren geluiden na en twee dames die net naar het outhouse gingen schrokken zich een hoedje! Wij moesten lachen. De mannen van de groep waren ex militairen uit Engeland. Ze waren geplaatst hier in Canada en zijn toen blijven hangen. Zo kenden de groep elkaar. Zij waren die dag heel vroeg vertrokken en de tocht naar de hut gemaak. Daarna hebben ze nog 16 km gehiked naar een mooie waterval hier in de vallei. Maar ja daar hadden wij geen puf voor. We zagen de mooie foto's.
Iedereen maakte zich klaar voor de nacht. Het was best warm boven en die slaapzak was niet echt nodig. Een aantal mensen waren behoorlijk aan het zagen! En ineens om 2 uur een gebonk achtig geluid. Eerst dachten we dat er een andere reiziger aan de deur was en niet naar binnen kon. ( hadden de anderen een keer meegemaakt) maar het hield maar niet op. We stuurden de mannen naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Ineens hoorden we een groot gepiep/schreeuw geluid. Het bleek een porcupine (groot egel achtig beest), die aan de hut aan het knagen was!
Hier het resultaat. Wat was dat een lawaai zeg. Joanne zei opgelucht dat er verder niemand snurkte in de hut.... Nou ik weet niet wat zij gewend is, maar ik lag er wakker van hahaha. Er was als tip gegeven om oordoppen mee te nemen en een masker voor je ogen. Maar dat heb ik niet gebruikt.
Ook hier moet je water uit de beek halen en door je filter systeem gooien, daar na nog een keer koken als je dat nodig vindt. We zorgden voor elkaar en de groep was erg sociaal met hun water. Dus na het ontbijt alles weer inpakken en klaar maken voor de reis terug. Dit keer geen zonnetje toen we vertrokken.
Roepie Roepie, Olleeeee ollee ollee oleeee, Joehoe, coming around the corner!
Heerlijke bessen voor de beren.....
Via Fox lake liepen we terug naar de auto. Dat is 100 meter meer stijgen en een kilometer om. Toch leuk een andere weg terug. Ik zag die boomstronken eigenlijk niet zo zitten en met mijn heup die in de afweer stand stond, niet fijn.
We maakten vele stops zodat we konden genieten van de omgeving en niet te moe werden berg opwaards.
We kwamen aan bij Fox Lake, hier een panorama foto. Hier hebben we geluncht.
Als lunch, noten, kaasjes en gedroogde mango erg lekker!
Mooie vlinders onderweg.
Bijna weer in Alberta!
De tocht naar beneden, niet heel steil dus dat was fijn. Onder weg kwamen we mountain bikers tegen en andere hikers die juist naar de hut gingen.
Ik was best gaar en moest nog een pauze hebben. Donder en dreigende luchten boven ons hoofd.... Bar had nog heerlijke koekjes als een Engeltje op je tong! Yummie en precies op het goede moment.
Kananaskis lakes op de achter grond
Met al kleine spetters op ons hoofd bijna bij de auto
Precies op tijd binnen voordat de echte bui los barstte!
Yeah! Muffins van Bar. En we zitten droog! Terwijl we wegreden zagen we een vrouwtjes moose de weg oversteken richting het bos. Net te laat voor een goede foto in de regen.
Wel verdiende tractatie in Kananskis village. CHEERS!
Van boven naar benedn en rechts aanhouden van blauw naar oranje was de heen weg, Links om de blauwe lijn terug omhoog was de terug weg. We hebben beide dagen meer de 30.000 steps gedaan!
Vanuit BC kun je met de auto heel dicht bij de hut komen via een onverharde weg. Maar de hike was toch wel de moeite waard!
Add new comment